رویکردی بر نوشتار سرور حسین تاجیک ” وظیفه اپوزیسیون چیست؟”

نخست اینکه مخالفین راستین جمهوری اسلامی از همان روزهای نخستین پس از انقلاب فاجعه آفرین ۵۷ خیلی زود دریافتند که از این حکومتگران ولایی و رهبر نابخرد و کینه توزاش  نمیتوانند انتظار برپایی یک ساختار اداری / سیاسی”مردمسالاری” را داشته باشند. خمینی با کنش های خشن فرد وفرقه گرایانه ولایی،  “مشروطیت” را تعطیل کرده و با سرکوب و کشتار دگر اندیشان و بویژه ملی گرایان “مشروعه”  شیخ فضل اللهه نوری را جانشین “مشروطه” کرده بود. اشغال سفارت آمریکا و گروگانگیری کارکنان آن بی توجه به همه موازین نهاد های قانونمدار جهانی، جنگ تحمیلی ۸ ساله، بحران و تنش آفرینی پیگیردر خاورمیانه با آماج صدور انقلاب اسلامی به عراق، سوریه،لبنان ، یمن و عربستان سعودی، پشتیبانی میلیاردی مزدوران خود در این کشور ها و همچنین تروریسم  جهانی درهرگوشه از این جهان چونان حزب الهه در لبنان، زینبیون،فاطمیون وهشت وشعبیها در عراق و افغانستان و سوریه و بویژه سامان دهی سپاه قدس بفرماندهی قاسم سلیمانی در منطقه برای نابودی اسراییل. این ها همه، مشتی است نمونه خروار و در گستره سیاست جهانی بایستی خیمه شب بازی “فناوری هسته ای رژیم” و افتضاح “برجام” را هم یاد آور شد. همچنین باید از خدشه دارشدن منافع و مصالح ملی کشور مان در دریای مازندران و در خلیج فارس سخن بمیان بیآوریم که سید علی خامنه ای و دیگر حکومتگران خائن جمهوری اسلامی پیشکش روسیه و چین کرده اند. در پهنه سیاست داخلی و اداره کشور، رژیم برای بر پا و برجا ماندن سیادت ولایی، فاشیستی و ارتجاعی اش با برگزاری خیمه شب بازی های انتخاباتی و انتصاباتی بکمک نهاد های سرکوبگرش در ۴۱ سال گذشته با لگدمال کردن حقوق بشر و ارزشهای جهانشمول انسانی و قتل و جنایت، به حیات ننگین خود ادامه داده است. واپسین اش کشتار بیش از ۱۵۰۰ نفر از بهترین فرزندان آزاده و مردم ایران در آبانماه ۹۸ است. در این راستا در درون و برون از میهن مان ایرانزمین مخالفین راستین جمهوری اسلامی در ۴۱ سال گذشته صدها کتاب و هزاران نوشتارهای انتقادی و پژوهشی و روشنگرانه اجتماعی، اقتصادی و سیاسی انتشار داده اند. وهمچنین گروهها، سازمانها و احزاب سیاسی بویژه در برون مرز صدها نشست سیاسی در اروپا و آمریکا برگزار کرده که همواره سخن از یافتن راهکارهایی در جهت رسیدن به همبستگی و همگرایی ملی برای گذار از استبداد و ارتجاع سیاه مذهبی / سیاسی  کنونی و سرانجام دادن سامانی مردمسالار یعنی “مشروطه و قانونمدار” بوده است. بنابراین در این راستا دو راهکاری که سرور گرامی تاجیک از آن زیر عنوان “وظیفه اپوزیسیون چیست” سخن بمیان میآورد یکی بگونه “عصیان کوری” که بسبب  افزایش فشارهای سیاسی،اجتماعی و اقتصادی تشدید خواهد گردید و تعریف دیگر “آورده ایشان ” از اپوزیسیونی که ناظری بدون کنش و منفعل بوده که  بناچار به هر طناب پوسیده ای چنگ می اندازد و با هر تاس بد قلقی قمار کرده و گربه بودن شبه پشت پرده را به انتطار بنشینند……..درست نمیباشد.

نخست باید گفته شود که همه خیزش های مردمی دهه های گذشته ایرانیان و بویژه آبانماه ۹۸ برای گذار از استبداد ولایی و برکناری حکومتگران بیدادگرش بوده که  این چنین ملت ما را سیه روز و میهن ما را ویران ساخته اند.اینکه این گذار به “مشروطه” و قانونمداری جامعه “امن و کم خطر تر” سامان  بیابد، مسئولیت اش با ضحاکیان ستمگری است که بروی مردم آزاده همواره آتش گشوده اند. بنابراین، راهکاری بنام “عصیان کور” و دامن زدن بآن از سوی اپوزیسیون راستین جمهوری اسلامی وجود ، ندارد. گسستی که جناب تاجیک از آن در جامعه ایران سخن بمیان میآورند” گسستی است میان اصولگرایان و باصطلاح اصلاحگرایان حکومتی برای کسب قدرت و غارت و چپاول ثروت ملی ایرانیان و نه برای پشتیبانی از جنبش آزادیخواهانه ملت ایران. بنابراین ، فراگرد”مشروطه” فرایندی ناشناخته و نوینی نیست که کسانی از راه برسند و بخواهند پس از ۱۱۵ سال از انقلاب مشروطیت و گذار از دوران مدرنیته و دیگر دگرگونی ها ی آموزشی، فرهنگی،اقتصادی و سیاسی در جامعه ایران و جهان، بمردم ایران بیآموزند که بر خورداری از یک ساختار مردمسالار و قانونمدار چیست و چگونه میتوان بآن رسید. و در این میان ، اپوزیسیون بوظیفه خود و تنها راهکار سیاسی در راستای برکناری  نظام بیدادگر و ضد ملی جمهوری اسلامی، آگاهی دارد. موج فزاینده نافرمانی های مدنی و آغاز اعتصابات گسترده کارگری، صنفی، کارمندان دولت و آموزگاران برای پیشبرد خواست های اجتماعی، سیاسی،اقتصادی و رفاهی خود، هرچه پر توانتر و پیش تازتر گشته و امید آفرین گردیده است .

پاینده ایران

دکتر حسن کیان زاد